کوسه ببری

کوسه ببری یا ببر کوسه یک کوسه شکارچی بزرگ است که می‌تواند به درازای ۵ متر برسد و وزنش در گونه بالغ حدود ۱۵۶۰ کیلو است.این کوسه در دوران بلوغ معمولاً ۲ تا ۳ متر است.این جانور در بسیاری از اقیانوس‌های گرمسیری و معتدل جهان یافت می‌شود.به ویژه در پیرامون جزایر اقیانوس آرام وجود دارند.این کوسه به صورت تکی زندگی می‌کنند و معمولاً شب زی است.نام این کوسه از نوارهای پهنی که روی بدن این کوسه است ، گرفته شده که در گونه بالغ آن به تدریج محو می‌شود.

کوسه ببری یک شکارچی شناخته شده برای گستره وسیعی از جانوران است.این کوسه معمولاً از ماهی‌ها، فک‌ها، پرندگان کوسه‌های کوچکتر، ماهی مرکب، لاکپشت‌ها و دلفین‌ها تغذیه می‌کند.ببر کوسه‌هایی با اشیایی از ساخته‌های دست انسان مانند تکه‌های لاستیک کهنه یا پلاک وسیله نقلیه در شکمشان پیدا شده‌اند.

ممکن است این کوسه‌ها به سادگی از نوارهای سیاه رنگ بدنشان شناخته شوند.باله بالایی آنان به طور مشخص نزدیک به باله عقبی آنان است.امکان دارد آنان با انسان‌ها در صخره‌های دریایی کم عمق، کانال‌ها و یا بنادر روبرو بشوند.

پس از کوسه بزرگ سفید این کوسه بیشترین آمار حمله به انسان را دارد.این کوسه همراه با کوسه بزرگ سفید، کوسه آبی و کوسه پوزه سفید اقیانوسی از خطرناک‌ترین کوسه‌ها برای انسان محسوب می‌شوند.

کوسه ببری یا ببر کوسه یک کوسه شکارچی بزرگ است که می‌تواند به درازای ۵ متر برسد و وزنش در گونه بالغ حدود ۱۵۶۰ کیلو است.این کوسه در دوران بلوغ معمولاً ۲ تا ۳ متر است.این جانور در بسیاری از اقیانوس‌های گرمسیری و معتدل جهان یافت می‌شود.به ویژه در پیرامون جزایر اقیانوس آرام وجود دارند.این کوسه به صورت تکی زندگی می‌کنند و معمولاً شب زی است.نام این کوسه از نوارهای پهنی که روی بدن این کوسه است ، گرفته شده که در گونه بالغ آن به تدریج محو می‌شود.

کوسه ببری یک شکارچی شناخته شده برای گستره وسیعی از جانوران است.این کوسه معمولاً از ماهی‌ها، فک‌ها، پرندگان کوسه‌های کوچکتر، ماهی مرکب، لاکپشت‌ها و دلفین‌ها تغذیه می‌کند.ببر کوسه‌هایی با اشیایی از ساخته‌های دست انسان مانند تکه‌های لاستیک کهنه یا پلاک وسیله نقلیه در شکمشان پیدا شده‌اند.

ممکن است این کوسه‌ها به سادگی از نوارهای سیاه رنگ بدنشان شناخته شوند.باله بالایی آنان به طور مشخص نزدیک به باله عقبی آنان است.امکان دارد آنان با انسان‌ها در صخره‌های دریایی کم عمق، کانال‌ها و یا بنادر روبرو بشوند.

پس از کوسه بزرگ سفید این کوسه بیشترین آمار حمله به انسان را دارد.این کوسه همراه با کوسه بزرگ سفید، کوسه آبی و کوسه پوزه سفید اقیانوسی از خطرناک‌ترین کوسه‌ها برای انسان محسوب می‌شوند.

خرس قطبی

خرس قطبی خرس بزرگی است که معمولاً در قطب شمال زندگی می‌کند. این خرس معمولاً به عنوان خرس سفید یا خرس شمالی نیز شناخته می‌شود. با توجه به گرم شدن زمین این موجودات در حال از بین رفتن هستند.

                                                                                

یک خرس قطبی

                                                                 

خرس قطبی فقط در قطب شمال زندگی می‌کند و بیشتر عمرش را روی یخهای شناور می گذراند. این حیوان بزرگترین جانور گوشتخوار خشکی و بزرگترین عضو خانواده خرسهاست و با سرمای اقیانوس منجمد شمالی به خوبی سازگار شده است. این حیوان بین ۴ تا ۸ سالگی بالغ و آماده تولید مثل می‌شود و هر بار یک تا سه توله به دنیا می‌آورد و ۲۵ تا ۳۰ سال عمر می‌کند.

غذای خرس را بیشتر، خوکهای دریایی تشکیل می‌دهند. اما گاهی پستانداران دیگر، تخم پرندگان، لاشه‌های افتاده بر ساحل و سبزیها را نیز می‌خورد. بویایی خرس قطبی بسیار قوی است به طوری که می‌تواند بوی لاشه نهنگ یا خوک مرده را از ۳۰ کیلومتری احساس کند.

رنگ خرس قطبی، سفید شیری است و بینی و دهان و چشمانش سیاه هستند. در یک روز آفتابی با یک دوربین معمولی از فاصله ۱۰ کیلومتری می‌توان بینی او را دید و اگر او را در جایی غیر از قطب نگهداری کنند، رنگ موهایش کم کم خاکستری می‌شود. خرس قطبی نرِ بالغ حدود ۲۶۰ سانتیمتر قد و ۴۵۰ کیلوگرم وزن، و ماده آن حدود دو متر قد و ۲۵۰ کیلوگرم وزن دارد. جالب این است که تولهٔ او هنگام تولد چندان بزرگتر از یک موش صحرایی نیست و فقط حدود نیم کیلوگرم وزن دارد. توله‌های خرس قطبی دندان ندارند و پوستشان بدون مو است و به مراقبت مداوم مادرشان نیازمندند. آنها پس از سه ماه که برای نخستین بار از لانه‌شان بیرون می‌آیند حدود ۱۳ کیلوگرم وزن پیدا کرده‌اند. شیر خرس قطبی ۹ برابر از شیر گاو چربتر است و سبب رشد سریع توله‌ها می‌شود.

خرس قطبی شناگر ماهری است و می‌تواند با سرعت ۱۰ کیلومتر در ساعت شنا کند. موهای میان تهی خرس قطبی او را در شنا کردن و همین طور در برابر سرمای قطب کمک می‌کند. خرس قطبی در شکار خوک آبی مهارت خاصی دارد. او می‌گردد و سوراخی را که خوک برای رفتن به داخل آب روی یخ ایجاد کرده پیدا می‌کند و بعد با حوصله منتظر می‌ماند تا خوک برای نفس کشیدن به سوراخ برگردد. در این موقع به راحتی او را شکار می‌کند. لازم به ذکر است که بومیان قطب شمال از پوست و گوشت خرس قطبی استفاده می‌کنند

 

خرس قطبی (راست) در کارت یادبود جانوران شگونه (خوش‌یُمن) بازی‌های المپیک زمستانی ۲۰۱۴

دوتیرکی

دیپلودوکوس یا دوتیرکی یک سرده از یکی از انواع دایناسورهای سوسمارپای گیاه‌خوار بود^[۵] که فسیل آن برای اولین بار توسط ویلیستون در سال ۱۸۷۷میلادی) )کشف گردید. نام این دایناسور از دو واژه یونانی دیپلو به معنی دوتایی و دکس به معنی تیرک است و این اسم از استخوان دوشاخه‌ای زیر دم این حیوان گرفته شده است. نخست تصور بر این بود که این نوع استخوان‌بندی در این گونه خاص یعنی دیپلودکس بی‌نظیر است. اما بعداً در دیگر اعضای خانواده دیپلوسوریدها و حتی غیر دیپلوسوریدها مانند مامنچیسور نیز یافت شد.

این دایناسور در غرب قاره آمریکای شمالی و در پایان دوره ژوراسیک زیست می‌کرد. دیپلودوکوس به راحتی میان دایناسورهای هم شکل خود که دارای گردن و دم دراز و چهار پای تنومند هستند، قابل شناسایی است. سال‌های بسیار زیادی به عنوان بلندترین دایناسور شناخته می‌شد. اندازه بزرگش مانع شکار شدنش توسط درندگانی مثل آلوسور و سراتوسور می‌شده است. بقایای فسیل این دایناسورها با دیپلودوکوس در یک لایه پیدا شده است که نشان می‌دهد آنها در یک زمان زندگی می‌کردند.

دیپلودوکوس یکی از شناخته شده‌ترین سوسمارپایان (ساروپودها) می‌باشد که یک چهارپای گردن دراز با یک دم شلاق مانند می‌باشد. پاهای جلویی به صورت بسیار جژسی کوتاه‌تر از پاهای عقبی بودند که باعث یک وضعیت افقی در حیوان می‌شده است. دم و گردن درزا جانور همراه با چهار پای تنومند به طور خودبه‌خود باعث مقایسه دیپلودکس با یک پل معلق می‌شود. در واقع این دایناسور بلندترین دایناسور شناخته شده با یک اسکلت کامل است. بخشی از تحقیقات دکتر هالوروم طول این دایناسور را بلندتر فرض کرده است اما هنوز به میزانی که قبلاً تصور می‌شد نرسیده است. برای اولین بار در سال ۱۹۹۱ دیوید ژیلت طول این دایناسور را بیشتر از ۳۰ متر تخمین زد که این طول دیپلودوکوس را بلندترین دایناسور می‌کرد (البته بجز دایناسورهایی که فسیلشان ناقص بدست آمده و ممکن است طولشان بیشتر بوده باشد مثل آمپیوکولیاس). برخی تخمین‌ها وزنش را تا ۳۰ تن برآورد می‌کردند (بیشتر فقط ۳۰ تن(

                    اندازه دیپلودکس نسبت به انسان

جمجمه حیوان خیلی کوچک بوده نسبت به اندازه حیوان که می‌توانسته به ۲۸ متر برسد با گردنی بیشتر از ۶ متر. دیپلودکس داریا دندان‌های میخ مانندی بود که به سمت جلو متمایل شده بودند و فقط در قسمت جلویی آرواره وجود داشتند. جای مغز کوچک بود و گردن دارای حداقل ۱۵ مهره بوده است و حالا اعتقاد بر آن است که گردن به موازات زمین قرار گرفته بوده و نمی‌توانسته زیاد به شکل عمودی بالا برود. تخمین‌های جدید که همگانی است وزنش را بین ۱۰ تا ۱۶ تن تخمین می‌زند که شامل تخمین‌های مانند ۱۰ تن، ۱۱.۵ تن، ۱۲.۷ تن و ۱۶ تن.

             جمجمه دیپلودکس

دیپلودکس دم بلندی داشت و تقریباً ۸۰ مهره در دمش داشت که این رقم دوبرابر برخی ساروپودهای قدیمی‌تر مثل شانوسور با ۴۳ مهره و ساروپودهای هم‌دوره‌اش مانند ماکروناری‌ها (از قبیل کاماراسور با ۵۳ مهره) بود. گمانه‌زنی‌ها در مورد این است که این دم یک وسیله دفاعی بوده یا یک وسیله برای تولید صدا. شاید دم وسیله‌ای برای حفظ تعادل گردن بلند بوده است. استخوان‌ها قسمت میانی دم حیوان به صورت دوشاخه است (شکلی که نام این دایناسور هم از آن گرفته شده). آنها ممکن است که از ستون مهرها محافظت می‌کردند یا ممکن است از رگ‌های خونی در مقابل فشارهایی که دم سنگین حیوان در برخورد با زمین داشته حفاظت می‌کردند. این حالت دو شاخه‌ای استخوان‌ها در برخی حیوانات وابسته به دوتیرکی‌ها نیز دیده شده.
مانند سایر ساروپودها، دیپلودکس دارای پاهای جلویی بسیار متفاوتی بود. پنجه این دایناسور نسبت به سایر ساروپودها بزرگتر بود و ویژه یک کار مخصوص ناشناخته بوده است.

مهره های دم و شکل دوتیرکی استخوان‌ها آن در موزه تاریخ طبیعت لندن

مطالعه‌ای این فرضیه را مطرح کرد که به خاطر محل قرار گرفتن حفره بینی این جانور آبزی بوده است. رفتارهای جانوران آبزی معمولاً در ساروپودهای دیگر مثل براچیوسور و آپاتوسور نشان داده شده است. اما پژوهشی در سال ۱۹۵۱ نشان داد که ساروپودها احتمالاً به خاطر فشار زیادی که آب به قفسه سینه‌اشان می‌آورده، نمی‌توانستند هنگامی که در آب غوطه‌ورند نفس بکشند. از سال ۱۹۷۰ به بعد نظریه‌های عمومی بر این استوار است که ساروپودها حیواناتی خشکی زی بودند که از برگ درختان تغذیه می‌کردند. تئوری اخیراً عنوان شده است که ممکن است آنها در محل‌های نزدیک به ساحل زیست می‌کردند.

آنها احتمالاً می‌توانستند به کمک دمشان بر روی دو پای خود بایستند و از برگهای تا محدوده ۱۰ متر در درختان تغذیه کنند. محدوده حرکت گردن نیز به آنها اجازه می‌داده از روی زمین نیز تغذیه کنند. یک پژوهش نیز بر روی اینکه آیا دیپلودوکوس‌ها می‌توانستند از گیاهان درون آب و کناره رودخانه‌ها نیز تغذیه بکنند صورت گرفته است. این عقیده با اندازه دست و پاها تقویت می‌شود. علاوه بر این ممکن است دندان‌های میخ مانند این دایناسور برای خوردن گیاهان نرم آبزی بکار می‌رفته است.

عیدتان مبارک

دریافت

عیدتان مبارک